Ωραία μέρα σήμερα. Ηλιόλουστη!!!!
Απόλυτη ησυχία.... Τα παιδιά στο σχολείο, ο σύζυγος στην δουλειά.
Ωρα να φτιαξουμε κατι... Απο την αρχή του μήνα σκεφτομουν να πάρω μέρος στην προκληση του Νοεμβριου. Δυσκολο ομως το ραψιμο...
Αποφασισα να το δοκιμασω. Εβγαλα τις φωτογραφιες μου και αποφασισα το θεμα μου να ειναι η disneyworld. Tι ομορφα που περασαμε τοτε...
Σαν να ζουσα μέσα σε παραμυθι...

Εμπνευσουλα, εμπνευση που είσαι? Γιατί με εγκατελειψες?
Εδω και μία εβδομαδα δεν μπορώ και δεν θέλω να κάνω τίποτα. Κατι σκέφτομαι, ανοίγω τα κουτιά με τα υλικά μου, τα κοιτάζω, τους χαμογελάω, μου χαμογελάνε και ξανακλείνω το καπακι...
Τι συμβαινει δεν ξερω.
Περιμενω και ένα καινούργιο δέμα με dies για το big shot μου. Ανυπομονω. Ευελπιστω σε δυο εβδομαδες να είναι εδω να τα χρησιμοποιήσω και στο crop.
Το crop.... πρωτη φορα θα λάβω μέρος σε crop. Πως να είναι αραγε?

Η ευτυχία είναι κάτι το υποκειμενικό. Κάτι τόσο δα μικρό, μπορεί να μας κάνει να πετάξουμε στα ουράνια....

Την Δευτέρα λοιπον προστέθηκε στην ζωή μου ενα ακόμη "τσικ¨ ευτυχίας.

Μεσημεράκι χτύπησε το κουδουνι και ο αγαπημενος μου κουριερ (μεταξύ μας, δεν πρόσεξα καν πως ήταν) κρατούσε στα χέρια του αυτο που περιμενα τόοοσο καιρο. Ενα μηχανηματάκι που θα άλλαζε για πάντα τις δημιουργίες μου. Επιτέλους μετα απο τον γύρο του κόσμου σε έναν μήνα (τόσο κράτησε το ταξίδι του καλού μου μηχανήματος) είχα στα χέρια μου το big shot . To ανοιξα με λαχταρα. Πήρα όλο χαρα τον άντρα μου τηλέφωνο. Ημουν τρομερά ενθουσιασμένη. Περνούσαν πολλές εικόνες από το μυαλό μου. Εικόνες δημιουργίας. Και... να..... Μαζί με το μηχάνημα μου έφτιαξα αυτό το βιβλιαράκι ευχων.

Το ροζουλί είναι το χρώμα μου, τα γκλιτερ η χαρά μου και τα γλυκά το ένοχο πάθος μου!!!!!

Ποτέ δεν ήμουν καλή στα Καλλιτεχνικά. Δεν ξέρω να ζωγραφίσω ούτε μια ίσια γραμμή. Θυμάμαι κάποτε, οταν ήταν ο γιος μου τεσσάρων ετών για να τον απασχολήσω του ζωγραφισα έναν σπάιντερμαν. Μια δασκάλα νόμιζε οτι το έφτιαξε ο μικρός μου. Μου είπε οτι ειναι ταλέντο αφού για 4 ετών ζωγραφιζει καταπληκτικά. Μάλιστα με προετρεψε να τον παω σε τάξη ζωγραφικής για να μην χαθει αυτο το ταλεντο. Εγω απο μέσα μου γελούσα. Και που να ήξερε....
Ειχα βγάλει για παντα απο το μυαλο μου λοιπόν να ασχοληθω με κατι "καλλιτεχνικό" ωσπου ήρθε ο κεραυνοβόλος ερωτας!!!! Ξαφνικος και δυνατος, οπως συμβαίνει πάντα. Εκεινον τον καιρο εμενα στην Αμερικη. Εκει επαθα τον τρελο τον ερωτα. Εκει πρωτογνωρίστηκα με το scrapbooking. Μου πηρε χρονο να καταλαβω τι ακριβώς γινόταν. Οταν όμως έμπαινα στα καταστηματα με τα διάφορα είδη, κοιτούσα εκστασιασμενη (το ιδιο και ο αντρας μου που εβλεπε το πορτοφολι του να αδειαζει)... Εκει ξεκινησα τις πρωτες απόπειρες, εκει κατάλαβα οτι ναι, ίσως τα καταφέρω.
Και να μαι πλεον εδω... Μεχρι και blog ανοιξα... Ποσο βαριά είμαι γιατρέ μου?