Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009


Ποτέ δεν ήμουν καλή στα Καλλιτεχνικά. Δεν ξέρω να ζωγραφίσω ούτε μια ίσια γραμμή. Θυμάμαι κάποτε, οταν ήταν ο γιος μου τεσσάρων ετών για να τον απασχολήσω του ζωγραφισα έναν σπάιντερμαν. Μια δασκάλα νόμιζε οτι το έφτιαξε ο μικρός μου. Μου είπε οτι ειναι ταλέντο αφού για 4 ετών ζωγραφιζει καταπληκτικά. Μάλιστα με προετρεψε να τον παω σε τάξη ζωγραφικής για να μην χαθει αυτο το ταλεντο. Εγω απο μέσα μου γελούσα. Και που να ήξερε....
Ειχα βγάλει για παντα απο το μυαλο μου λοιπόν να ασχοληθω με κατι "καλλιτεχνικό" ωσπου ήρθε ο κεραυνοβόλος ερωτας!!!! Ξαφνικος και δυνατος, οπως συμβαίνει πάντα. Εκεινον τον καιρο εμενα στην Αμερικη. Εκει επαθα τον τρελο τον ερωτα. Εκει πρωτογνωρίστηκα με το scrapbooking. Μου πηρε χρονο να καταλαβω τι ακριβώς γινόταν. Οταν όμως έμπαινα στα καταστηματα με τα διάφορα είδη, κοιτούσα εκστασιασμενη (το ιδιο και ο αντρας μου που εβλεπε το πορτοφολι του να αδειαζει)... Εκει ξεκινησα τις πρωτες απόπειρες, εκει κατάλαβα οτι ναι, ίσως τα καταφέρω.
Και να μαι πλεον εδω... Μεχρι και blog ανοιξα... Ποσο βαριά είμαι γιατρέ μου?

1 σχόλιο:

  1. μου αρεσουν οι ανθρωποι που καταπιανονται με πραγματα και δεν βαριουνται τη ζωη τους.συγχαρητηρια ζωιτσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή